JeugdZORG? vergeet het maar‪!‬

Het is helaas een trieste waarheid dat een echtscheiding tot dit soort taferelen leidt. Rik doet een dappere poging om de bijzonder kwalijke rol van de overheid in de zorg voor kinderen van vecht-scheidende ouders aan de kaak te stellen.

Daar deugt namelijk inderdaad meestal helemaal niets van, voornamelijk omdat bij de jeugdzorg hulpverleners de waarheid altijd in het midden schijnt te moeten liggen. Maar waarheidsvinding is een erg hoogdravend begrip bij echtscheidingen en zeker als die, om onbegrijpelijke redenen, altijd in midden moet blijven liggen. Filosofisch is dat ook niet te snappen namelijk. Als iets na gedegen onderzoek echt zwart blijkt te zijn, dan is het niet de volgende dag zomaar opeens weer grijs. Voor kinderen leidt dat geklungel tot drama's, voor hun ouders tot jaren van valse verwachtingen en het ergste is: het voedt alleen maar hun wederzijdse haat, waardoor kinderen echt "klem en verloren" raken. In de meest trieste gevallen concludeert een rechter dan uiteindelijk dat beide ouders niet deugen en wordt het kind uit huis geplaatst.

Ik zou liever gezien hebben dat hij dat alles in Ik-vorm had geschreven. Nu wekt de schrijver als auctoriale verteller de verkrampte idee dat hij een objectieve buitenstaander is, terwijl hij overduidelijk kookt van zijn eigen woede in zijn alter ego "Wim". En terecht! Drie sterren daarom voor zijn dappere poging om het dichtgetikte systeem van de Jeugdzorg in Nederland een rotschop in de goede richting te geven. mr. Nick

Het is jammer dat een zo belangrijk onderwerp zo amateuristisch aangepakt wordt. De schrijfstijl valt tegen. Waarschijnlijk wordt bedoeld om een boek naar waarheid te publiceren. Bij het lezen valt dat tegen: het perspectief van een persoon wordt belicht. Verder wordt de term Bureau Jeugdzorg (het indicatieorgaan en de uitvoerder van AMK, jeugdbescherming en jeugdreclassering) en Jeugdzorg (de gehele jeugdzorg waar ook de hulpverlening voor jeugdigen en de GGZ onder valt) door elkaar gehaald.
Mogelijk kun je het verhaal lezen al;s een pamflet: kijk eens hoe erg het kan zijn bij (bureau) Jeugdzorg. In dat geval zijn adviezen van de hoofdpersoon niet genoeg. Er is dan ook een advies aan de landelijke en gemeentepolitiek, de sector van de instellingen en de jeugdhulpverleners bij nodig.
Jammer dat frustraties zo weinig tot constructief gedrag leiden.

Als niet bevooroordeelde lezer (geen kinderen, niet gescheiden, geen vechtscheidingen in mijn directe omgeving, niet werkzaam in de gezondheidszorg) irriteert dit boek mateloos. De schrijver is óf de vader zelf óf één van zijn beste vrienden. Het is doordrenkt met de gedachte dat vader perfect is en moeder het kind de vernieling in wil helpen. Ik vraag me af waarom deze mensen het ooit een goed idee vonden om aan kinderen te beginnen. Net zoals op iedere beroep zal er ook op Jeugdzorg wat aan te merken zijn. Dit boek is echter zo gekleurd dat het niet serieus te nemen is.