BAJAR

पावसाचीसरआली.उंटाचेअंगभिजूलागले.निळूम्हणाला,‘‘चला,पळा!ह्यालानिवाऱ्यालाठेवलापाहिजे.’’आम्हालाकुणाच्यातरीघरातउंटालाठेवायचेहोते,पणवाडीतीलसगळीघरेबुटकीहोती.माझ्याघरातउंटमावतनव्हता.निळूच्याघरातमावतनव्हता.देवळातमावतनव्हता.उंटालाकुठेचनिवारानव्हता.मेंढरांना,शेरडांना,कोंबड्यांना,कुत्र्यांनाआडोसाहोता.माणसांनाआडोसाहोता,पणउंटालानव्हता.कारणतोसर्वांतजास्तमोठा,उंचहोता.अचानकबाहेरूनपरकाआलेलाहोता.पावसाचीभुरभुरथांबली.संध्याकाळझाली.मगएकाएकीउंटानेपुढच्यापायाचेगुडघेमोडले.त्याचाभलामोठादेहखालीआला.मानलांबकरूनत्यानेभुईवरटाकली.उंटानेटकलावूनआमच्याकडेबघितलेआणिडोळेमिटले.