DHAGAADACHE CHANDANE

...कथाबीजंदाहीदिशांनीमनातयेऊनपडतात–प्रत्यक्षअनुभवलेल्याएखाद्याभावनेच्याछटेपासून,तोसहजगत्याकानांवरपडलेल्याएखाद्याचारदोनओळींच्याघटनेपर्यंत.अशाअनेकअनुभवांतकथाबीजंलपलेलीअसतात;पणतीसारीचफुलवण्याचंसामथ्र्यपुष्कळांच्याअंगीनसतं.मीहीत्यालाअपवादनाही.झोपलेलंमाणूसएकदमकाहीतरीटोचल्यामुळंजागंव्हावं,त्याप्रमाणंज्याअनुभूतीनंसंवेदनासचेतनहोतेआणिकल्पनाभावनाविचारयांच्यात्रिवेणीसंगमानंन्हाऊलागते,तीचपुढंस्वत:लाहवंतसंकथारूपधारणकरूशकते.अशारीतीनंगेलीपन्नासवर्षंमीकथापंढरीचावारकरीराहिलोआहे.पहिल्यादहावीसवर्षांतमीतरुणवारकरीहोतो.चालण्यातकायकिंवाअभंगआळवण्यातकाय,माझ्याठिकाणीदुर्दम्यउत्साहहोता.आतात्याउत्साहाचीअपेक्षाकरणंसृष्टिक्रमालाधरूनहोणारनाही.तथापि,गेल्याकाहीवर्षांतज्यांचाकथारूपानंमाझ्याहातूनआविष्कारझाला,असेकाहीअनुभवयासंग्रहातप्रतिबिम्बितझालेआहेत....यासंग्रहातीलकथांनीकुणाचंथोडंसंसात्विकरंजनकेलं,कुणालाथोडावाङ्मयीनआनंददिला,एखाद्यालात्यातदिलासासापडला,तरत्यालिहितानामलाजोआनंदझाला;तोकेवळवैयक्तिकनव्हता,याजाणिवेनंमाझंलेखनसफलझालं,असंमीमानेन.’